'Dat gebouwen van elementen zijn gemaakt, betekent niet dat architectuur zich moet baseren op elementarisme; integendeel, we moeten streven naar een architectuur van continuïteit, die tektoniek paart aan ervaring, abstractie aan empathie, en materie aan expressie', zegt Lars Spuybroek in de inleiding van deze eerste, volledig theoretische verantwoording van zijn innovatieve werk. De toestand van de hedendaagse architectuur is het product van anderhalve eeuw strijd tussen de Politechnique en de Beaux-arts, die ons in de huidige patstelling heeft gedrongen waarin de architectuur is gevangen in de gapende kloof tussen een materialistische hightec aan de ene kant en een expressionistisch formalisme aan de andere. Spuybroek stelt zich niet minder ten doel dan die breuk te helen door technologie te herinterpreteren als uitbreiding van onze zintuigen en gevoelens, materialiteit als domein van activiteit en zelforganisatie, en structuur als het product van genese.

Uitgaande van Gottfried Sempers materialistische architectuur-theorie voert Spuybroek ons van een filosofie van de technologie naar een verrassend historisch gekleurde argumentatie waarin hij steeds nieuw leven blaast in uitspraken van John Ruskin, William Hogarth en Wilhelm Worringer. Naast een aantal grondige essays bevat het boek uitgebreide gesprekken, waarin we Spuybroek kunnen volgen terwijl hij zijn argumenten ver-fijnt en aanscherpt. Hij zegt onder meer: 'Nee, ik ben niet voor een reveil van de gotiek, maar het scheelt niet veel', 'We moeten nieuwe werktuigen gebruiken om oude architectuurproblemen aan te pakken, niet om nieuwe problemen te scheppen', en 'We moeten de tektoniek niet uitbannen maar heruitvinden'. In een periode van theoretische rust in de architectuur gaat dit boek op een verfrissende manier terug naar de basis, een hernieuwd op elkaar afstemmen van theorie, methodologie en architectonische vorm.

'Dat gebouwen van elementen zijn gemaakt, betekent niet dat architectuur zich moet baseren op elementarisme; integendeel, we moeten streven naar een architectuur van continuïteit, die tektoniek paart aan ervaring, abstractie aan empathie, en materie aan expressie', zegt Lars Spuybroek in de inleiding van deze eerste, volledig theoretische verantwoording van zijn innovatieve werk. De toestand van de hedendaagse architectuur is het product van anderhalve eeuw strijd tussen de Politechnique en de Beaux-arts, die ons in de huidige patstelling heeft gedrongen waarin de architectuur is gevangen in de gapende kloof tussen een materialistische hightec aan de ene kant en een expressionistisch formalisme aan de andere. Spuybroek stelt zich niet minder ten doel dan die breuk te helen door technologie te herinterpreteren als uitbreiding van onze zintuigen en gevoelens, materialiteit als domein van activiteit en zelforganisatie, en structuur als het product van genese.

Uitgaande van Gottfried Sempers materialistische architectuur-theorie voert Spuybroek ons van een filosofie van de technologie naar een verrassend historisch gekleurde argumentatie waarin hij steeds nieuw leven blaast in uitspraken van John Ruskin, William Hogarth en Wilhelm Worringer. Naast een aantal grondige essays bevat het boek uitgebreide gesprekken, waarin we Spuybroek kunnen volgen terwijl hij zijn argumenten ver-fijnt en aanscherpt. Hij zegt onder meer: 'Nee, ik ben niet voor een reveil van de gotiek, maar het scheelt niet veel', 'We moeten nieuwe werktuigen gebruiken om oude architectuurproblemen aan te pakken, niet om nieuwe problemen te scheppen', en 'We moeten de tektoniek niet uitbannen maar heruitvinden'. In een periode van theoretische rust in de architectuur gaat dit boek op een verfrissende manier terug naar de basis, een hernieuwd op elkaar afstemmen van theorie, methodologie en architectonische vorm.

Lars Spuybroek is hoofd van kunst- en architectuurbureau NOX in Rotterdam. Hij is daarnaast hoogleraar en bekleedt de Thomas W. Ventulett III Distinguished Chair in Architectual Design aan het Georgia Institute of Technology in Atlanta.