Alfred Hitchcock was een architect – dat is de verrassende aanname van dit boek, dat is opgezet als een traditionele monografie over architectuur. Elk hoofdstuk behandelt een specifiek gebouw en de inrichting ervan, geïllustreerd met speciaal voor deze uitgave vervaardigde plattegronden. Architectuur speelt een belangrijke rol in de films van Hitchcock.

In het begin van de jaren twintig had Hitchcock als decorontwerper gewerkt en hij bleef zich dan ook nadrukkelijk bezighouden met de art direction van zijn films. In die films zien we een opmerkelijke reeks victoriaanse herenhuizen, woningen in voorsteden, modernistische villa’s, stadshuizen en chique flats voorbijkomen. Daarnaast maakte Hitchcock nadrukkelijk gebruik van architecturale elementen als trappenhuizen en vensters en wist hij van gewone huizen verontrustende of dreigende plekken te maken. Vooral in zijn griezelmelodrama’s van de jaren veertig, zoals Rebecca, Suspicion en Shadow of a Doubt, komen de huizen naar voren als mysterieuze labyrinten en valkuilen. En niet te vergeten, een paar bijzondere films die zich op één set afspelen, zoals Rope of Rear Window, gaan overduidelijk over hoe de beperkingen van de set zich verhouden tot die van de gefilmde architectuur.

Alfred Hitchcock was een architect – dat is de verrassende aanname van dit boek, dat is opgezet als een traditionele monografie over architectuur. Elk hoofdstuk behandelt een specifiek gebouw en de inrichting ervan, geïllustreerd met speciaal voor deze uitgave vervaardigde plattegronden. Architectuur speelt een belangrijke rol in de films van Hitchcock.

In het begin van de jaren twintig had Hitchcock als decorontwerper gewerkt en hij bleef zich dan ook nadrukkelijk bezighouden met de art direction van zijn films. In die films zien we een opmerkelijke reeks victoriaanse herenhuizen, woningen in voorsteden, modernistische villa’s, stadshuizen en chique flats voorbijkomen. Daarnaast maakte Hitchcock nadrukkelijk gebruik van architecturale elementen als trappenhuizen en vensters en wist hij van gewone huizen verontrustende of dreigende plekken te maken. Vooral in zijn griezelmelodrama’s van de jaren veertig, zoals Rebecca, Suspicion en Shadow of a Doubt, komen de huizen naar voren als mysterieuze labyrinten en valkuilen. En niet te vergeten, een paar bijzondere films die zich op één set afspelen, zoals Rope of Rear Window, gaan overduidelijk over hoe de beperkingen van de set zich verhouden tot die van de gefilmde architectuur. Jacobs bespreekt hoe de filmische ruimten van Hitchcock verband houden met de verhalen, de personages en mise-en-scène van zijn films en situeert deze fictieve gebouwen in de architectuurgeschiedenis en -theorie.