OASE 79 is geheel gewijd aan de architectuur van de Britse architect James Stirling (1926–1992). Stirling speelde met zijn belangwekkende gebouwen uit de jaren zestig en zeventig een vooraanstaande rol in het architectuurdiscours van de jaren tachtig van de twintigste eeuw. Zijn architectuur, waarvoor hij de derde Pritzkerprijs in ontvangst nam in 1981, werd door critici geroemd als embleem voor het Britse New Brutalism, terwijl het latere werk is gelezen als de meest heldere getuigenis van de overgang van modernisme naar postmodernisme. Maar, omdat Stirlings architectuur tot icoon van bepaalde architectuurbewegingen is gemaakt, betekende dat ook dat de interesse in zijn werk afnam zodra een nieuwer discours de aandacht opeiste. Niet alleen verdween zijn architectuur zo uit de actualiteit, maar ook werd daardoor de blijvende betekenis van het werk ter discussie gesteld.
OASE 79 is geheel gewijd aan de architectuur van de Britse architect James Stirling (1926–1992). Stirling speelde met zijn belangwekkende gebouwen uit de jaren zestig en zeventig een vooraanstaande rol in het architectuurdiscours van de jaren tachtig van de twintigste eeuw. Zijn architectuur, waarvoor hij de derde Pritzkerprijs in ontvangst nam in 1981, werd door critici geroemd als embleem voor het Britse New Brutalism, terwijl het latere werk is gelezen als de meest heldere getuigenis van de overgang van modernisme naar postmodernisme. Maar, omdat Stirlings architectuur tot icoon van bepaalde architectuurbewegingen is gemaakt, betekende dat ook dat de interesse in zijn werk afnam zodra een nieuwer discours de aandacht opeiste. Niet alleen verdween zijn architectuur zo uit de actualiteit, maar ook werd daardoor de blijvende betekenis van het werk ter discussie gesteld.
Op enkele decennia afstand van de feiten blikt OASE terug op de architectuur van James Stirling en belicht de mogelijke relevantie voor het hedendaagse architectuurdebat. Deze monografische editie weekt het oeuvre los van het tijdperk waarin het tot stand is gekomen, om het opnieuw te bestuderen als ‘letterlijke architectuur’: een architectuur die haar intenties toont in de manier waarop ze als ruimte en vorm is gematerialiseerd en wordt ervaren.
Aan de hand van zowel korte essays van voornamelijk praktiserende architecten, als langere beschouwende stukken, wordt het oeuvre herlezen als een continue exploratie van de taal van de architectuur. Aangevuld met een selectie van projecten, gepresenteerd aan de hand van architectuurtekeningen en nieuwe fotografie van Bas Princen, onderzoekt OASE 79 de architectuur van James Stirling als een coherente, maar niet dogmatische, accumulatie van formele kennis.
