OASE 110 maakt een kritische analyse van hoe grond aansluiting vindt bij stedenbouw en stadsontwerp, en hoe het die praktijken kan bijsturen in het exploreren van nieuwe agenda’s.
Het thema grond - als materie, niet als territorium - is lange tijd het quasi exclusieve onderwerp geweest van de landbouw, de geografie en de bodemkunde. Pas de laatste decennia, door een snelgroeiend bewustzijn over de klimaatverandering, is grond steeds meer in het vizier gekomen als materie die ook ecosysteem-diensten kan leveren in het ontwerp van de stad.
De redactie van OASE 110 is ervan overtuigd dat veel bodems, al zijn ze gedegradeerd en gefragmenteerd, vragen om een nieuwe blik. Ze vereisen een nieuw project dat gericht is op de bouw van een gedeelde, productieve en bewoonde natuur, die verschillende elementen van stedelijkheid bevat en tegelijkertijd een veerkrachtigere en duurzamere omgeving voor iedereen biedt.
Geïnspireerd door Bernardo Secchi’s tekst ‘Progetto di Suolo’ uit 1986 maakt dit nummer van OASE een kritische analyse van hoe grond - als een intermediair pakket dat boven- en ondergrond verbindt - verder aansluiting kan vinden bij de praktijken van stedenbouw en stadsontwerp, en hoe het die praktijken kan bijsturen in het exploreren van nieuwe agenda's.
OASE 110 maakt een kritische analyse van hoe grond aansluiting vindt bij stedenbouw en stadsontwerp, en hoe het die praktijken kan bijsturen in het exploreren van nieuwe agenda’s.
Het thema grond - als materie, niet als territorium - is lange tijd het quasi exclusieve onderwerp geweest van de landbouw, de geografie en de bodemkunde. Pas de laatste decennia, door een snelgroeiend bewustzijn over de klimaatverandering, is grond steeds meer in het vizier gekomen als materie die ook ecosysteem-diensten kan leveren in het ontwerp van de stad.
De redactie van OASE 110 is ervan overtuigd dat veel bodems, al zijn ze gedegradeerd en gefragmenteerd, vragen om een nieuwe blik. Ze vereisen een nieuw project dat gericht is op de bouw van een gedeelde, productieve en bewoonde natuur, die verschillende elementen van stedelijkheid bevat en tegelijkertijd een veerkrachtigere en duurzamere omgeving voor iedereen biedt.
Geïnspireerd door Bernardo Secchi’s tekst ‘Progetto di Suolo’ uit 1986 maakt dit nummer van OASE een kritische analyse van hoe grond - als een intermediair pakket dat boven- en ondergrond verbindt - verder aansluiting kan vinden bij de praktijken van stedenbouw en stadsontwerp, en hoe het die praktijken kan bijsturen in het exploreren van nieuwe agenda's.
