OASE 111 onderzoekt hoe historische en hedendaagse gebouwen museumbezoek en museumactiviteiten ensceneren, hoe vaste inrichting en tijdelijke scenografie scenografie interageren, en hoe musea hun activiteiten transparant dan wel verbeeldend tonen. Een kritische bijdrage aan het internationale debat over museumarchitectuur, als aandrijvers voor stadsontwikkeling.
Musea voorzien in ontmoetingen tussen bezoekers, objecten en verhalen, maar ze faciliteren ook de enscenering van het bezoek. Dit geënsceneerde bezoek beperkt zich niet tot een tour door de tentoonstellingszalen, maar omvat ook andere publiek toegankelijke ruimtes, waaronder de entree, gangen, auditoria en het museumcafé.
In negentiende-eeuwse monumentale kunstmusea werd de overgang van stad naar museuminterieur gedramatiseerd. Bij het bestijgen van de trappen van Schinkels Altes Museum in Berlijn, of het doorkruisen van de pergola tussen de vijvers in Berlages Haags Kunstmuseum, wordt de bezoeker aangespoord de dagelijkse wereld achter zich te laten. Het naoorlogse democratiseringsideaal propageerde veeleer het ‘drempelloze’ museum, met pleinen en straten binnen en buiten die de grens stad-museum lijken te willen opheff en. Tegelijk worden andere binnengrenzen herzien, die tussen front- en backstage: zo worden zichtdepots toegankelijk gemaakt en kunnen bezoekers binnenkijken in restauratieateliers.
OASE 111 onderzoekt hoe historische en hedendaagse gebouwen museumbezoek en museumactiviteiten ensceneren, hoe vaste inrichting en tijdelijke scenografie scenografie interageren, en hoe musea hun activiteiten transparant dan wel verbeeldend tonen. Een kritische bijdrage aan het internationale debat over museumarchitectuur, als aandrijvers voor stadsontwikkeling.
Musea voorzien in ontmoetingen tussen bezoekers, objecten en verhalen, maar ze faciliteren ook de enscenering van het bezoek. Dit geënsceneerde bezoek beperkt zich niet tot een tour door de tentoonstellingszalen, maar omvat ook andere publiek toegankelijke ruimtes, waaronder de entree, gangen, auditoria en het museumcafé.
In negentiende-eeuwse monumentale kunstmusea werd de overgang van stad naar museuminterieur gedramatiseerd. Bij het bestijgen van de trappen van Schinkels Altes Museum in Berlijn, of het doorkruisen van de pergola tussen de vijvers in Berlages Haags Kunstmuseum, wordt de bezoeker aangespoord de dagelijkse wereld achter zich te laten. Het naoorlogse democratiseringsideaal propageerde veeleer het ‘drempelloze’ museum, met pleinen en straten binnen en buiten die de grens stad-museum lijken te willen opheff en. Tegelijk worden andere binnengrenzen herzien, die tussen front- en backstage: zo worden zichtdepots toegankelijk gemaakt en kunnen bezoekers binnenkijken in restauratieateliers.
