Dit nummer van het architectuurtijdschrift OASE wil positie innemen tegenover de manier waarop auteurschap in de architectuurpraktijk zowel wordt geclaimd als bediscussieerd. Het wil pleiten voor het belang van auteurschap en een breder scala aan opvattingen over auteurschap verkennen.

Wat betekent de ‘eigendom’ van een auteur van een project precies? En bestaat dit gevoel van eigendom nog steeds in de hedendaagse architectuurcultuur? Het concept van het individuele auteurschap lijkt een doodlopende weg, die de vindingrijkheid en het innovatief denken verhindert, capaciteiten die vaak nodig zijn bij een praktijk waar meer dan ooit wordt samengewerkt.

Wat zou dan het essentiële argument kunnen zijn om het begrip auteurschap in de architectuur vandaag te handhaven? Het meest doorslaggevende argument is misschien wel dit: auteurschap is niet alleen een daad die originaliteit impliceert, het is ook een diepgevoelde betrokkenheid bijeen werk dat tot aan de totstandkoming alleen aan de auteur toebehoorde. Zou het niet interessanter zijn het concept van de auteur in de architectuur voor te stellen als een ruimte van mogelijkheden, als een gebied waar de verantwoordelijkheid, het engagement, zelfs het volledig opgaan in het werk van de uitvinding, verdeeld is over meerdere hoofden en handen?

Dit nummer van het architectuurtijdschrift OASE wil positie innemen tegenover de manier waarop auteurschap in de architectuurpraktijk zowel wordt geclaimd als bediscussieerd. Het wil pleiten voor het belang van auteurschap en een breder scala aan opvattingen over auteurschap verkennen.

Wat betekent de ‘eigendom’ van een auteur van een project precies? En bestaat dit gevoel van eigendom nog steeds in de hedendaagse architectuurcultuur? Het concept van het individuele auteurschap lijkt een doodlopende weg, die de vindingrijkheid en het innovatief denken verhindert, capaciteiten die vaak nodig zijn bij een praktijk waar meer dan ooit wordt samengewerkt.

Wat zou dan het essentiële argument kunnen zijn om het begrip auteurschap in de architectuur vandaag te handhaven? Het meest doorslaggevende argument is misschien wel dit: auteurschap is niet alleen een daad die originaliteit impliceert, het is ook een diepgevoelde betrokkenheid bijeen werk dat tot aan de totstandkoming alleen aan de auteur toebehoorde. Zou het niet interessanter zijn het concept van de auteur in de architectuur voor te stellen als een ruimte van mogelijkheden, als een gebied waar de verantwoordelijkheid, het engagement, zelfs het volledig opgaan in het werk van de uitvinding, verdeeld is over meerdere hoofden en handen?