Wel hebben zij bij diverse projecten samengewerkt. Beide architecten spelen in de hedendaagse Nederlandse architectuurgeschiedenis een bescheiden rol. Op het hoogtepunt van hun carriëre, in het interbellum, stonden zij in aanzien, wat onder meer blijkt uit publicaties en de talrijke bestuursfuncties die zij hebben bekleed. Dat echter ook heden ten dage de kwaliteit van hun bouwwerken weer wordt erkend, blijkt uit het feit dat een groot deel van de bewaard gebleven gebouwen inmiddels het predikaat van rijks- of gemeentemonument heeft gekregen. De over het algemeen zeer gefortuneerde opdrachtgevers hebben kloeke bouwwerken mogelijk gemaakt, waarbij de architecten er echter voor hebben gewaakt om in het buitenissige of het overdadige te vervallen. In dit opzicht waren zij bescheiden. Vooral de gebouwen van De Clercq zijn in de regel in een strenge stijl gebouwd die op H.P. Berlage terug te voeren valt.

Broese van Groenou is in zijn vroege werk iets speelser, hij legt een voorkeur voor de Engelse landhuisstijl aan de dag. Na de Eerste Wereldoorlog nemen zij stijlelementen van de Amsterdamse School over, waarmee hun werk tot de Nieuwe Haagse School gerekend kan worden. Zij bouwen overigens niet uitsluitend in Den Haag en omgeving maar ook op de Veluwe en voor de ëtextielbaronnení in het oosten van het land. Beiden ontwerpen hoofdzakelijk villa¥s, arbeiderswoningen en verder enkele bank- of kantoorgebouwen. Vooral De Clercq heeft zich mede op het terrein van de interieur- en de meubelkunst bewogen. Van laatstgenoemde zijn vooral de charitatieve woningbouwcomplexen in Wassenaar uniek te noemen. Broese van Groenou heeft niet alleen met zijn villaís, maar ook met gebouwen als de Parkflat Zorgvliet en het kantoorgebouw Cultura, Den Haag met markante bouwwerken verrijkt. Voor het eerst wordt met dit boek beider oeuvre gepubliceerd, waarbij de talrijke fotoís en plattegronden een goed beeld geven van hun belangrijkste creaties.

Wel hebben zij bij diverse projecten samengewerkt. Beide architecten spelen in de hedendaagse Nederlandse architectuurgeschiedenis een bescheiden rol. Op het hoogtepunt van hun carriëre, in het interbellum, stonden zij in aanzien, wat onder meer blijkt uit publicaties en de talrijke bestuursfuncties die zij hebben bekleed. Dat echter ook heden ten dage de kwaliteit van hun bouwwerken weer wordt erkend, blijkt uit het feit dat een groot deel van de bewaard gebleven gebouwen inmiddels het predikaat van rijks- of gemeentemonument heeft gekregen. De over het algemeen zeer gefortuneerde opdrachtgevers hebben kloeke bouwwerken mogelijk gemaakt, waarbij de architecten er echter voor hebben gewaakt om in het buitenissige of het overdadige te vervallen. In dit opzicht waren zij bescheiden. Vooral de gebouwen van De Clercq zijn in de regel in een strenge stijl gebouwd die op H.P. Berlage terug te voeren valt.

Broese van Groenou is in zijn vroege werk iets speelser, hij legt een voorkeur voor de Engelse landhuisstijl aan de dag. Na de Eerste Wereldoorlog nemen zij stijlelementen van de Amsterdamse School over, waarmee hun werk tot de Nieuwe Haagse School gerekend kan worden. Zij bouwen overigens niet uitsluitend in Den Haag en omgeving maar ook op de Veluwe en voor de ëtextielbaronnení in het oosten van het land. Beiden ontwerpen hoofdzakelijk villa¥s, arbeiderswoningen en verder enkele bank- of kantoorgebouwen. Vooral De Clercq heeft zich mede op het terrein van de interieur- en de meubelkunst bewogen. Van laatstgenoemde zijn vooral de charitatieve woningbouwcomplexen in Wassenaar uniek te noemen. Broese van Groenou heeft niet alleen met zijn villaís, maar ook met gebouwen als de Parkflat Zorgvliet en het kantoorgebouw Cultura, Den Haag met markante bouwwerken verrijkt. Voor het eerst wordt met dit boek beider oeuvre gepubliceerd, waarbij de talrijke fotoís en plattegronden een goed beeld geven van hun belangrijkste creaties.